Εδώ και τώρα μέτρα ανακούφισης των υπερχρεωμένων νοικοκυριών

(Ομιλία στη Βουλή του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Βασίλη Οικονόμου, Βουλευτή Αττικής, με θέμα «Συζήτηση της πρότασης Νόμου του ΚΚΕ -Μέτρα ανακούφισής της λαϊκής ,οικογένειας»)

Το λόγο έχει τώρα ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της Δημοκρατικής Αριστεράς κ. Βασίλειος Οικονόμου.

     ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: Κυρία Πρόεδρε, σήμερα είναι μία ημέρα τιμής για το πλήρωμα του ΒΕΛΟΣ που τότε, στα δύσκολα χρόνια της Δικτατορίας, με την πατριωτική στάση που τήρησε, κράτησε ψηλά και όρθια την τιμή των Ενόπλων Δυνάμεων , του Ελληνικού Στρατού.

Βέβαια, αν προσεγγίσουμε αλλιώς το γεγονός, πολλοί θα πουν «μα, κράτησαν τότε την τιμή των Ενόπλων Δυνάμεων οι προδότες ή αυτός που δεν υπάκουσε την τότε ηγεσία;». Πραγματικά, η συζήτηση πάνω στην Ιστορία, πάνω στα πολιτικά γεγονότα, δεν είναι γραμμική. Έχει πολύ μεγάλη σημασία πώς γίνονται οι προσεγγίσεις. Αν σήμερα είναι ντροπή να λες ότι είσαι υμνητής του τότε καθεστώτος και περιποιεί τιμή το να τιμάς την ιστορία του ΒΕΛΟΣ –για να διευκρινίζεται το θέμα, ο πλοίαρχος Παππάς τότε δεν παρέδωσε το πλοίο στους ξένους, αλλά παρεδόθη το πλοίο στον  επόμενο κυβερνήτη του- είναι γιατί η εξέλιξη των πραγμάτων και της Ιστορίας βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

Ο Συνταγματάρχης Στάουφενμπεργκ που κράτησε ψηλά την τιμή του γερμανικού στρατού τον Ιούλιο του 1944, δηλαδή αυτός ο οποίος μαζί με μία ομάδα στρατιωτικών του γερμανικού στρατού προσπάθησε να δολοφονήσει το Χίτλερ, τότε ήταν προδότης. Σήμερα είναι ηλιαχτίδα φωτός στη γερμανική ιστορία, με την έννοια ότι υπήρξαν κάποιοι οι οποίοι αντιστάθηκαν στον όλεθρο και στη χολέρα που τότε χτύπησε την Ευρώπη και την ανθρωπότητα.

Θέλω να πω, δηλαδή, ότι η συζήτηση που μπορεί να γίνεται και απ’ αυτό το Βήμα ή μετά στην κοινωνία και έχει μία προοπτική, όταν αυτή καταγράφεται σαν συζήτηση η οποία δίνει και τα μηνύματά της όχι μόνο στους ανθρώπους που ζουν σήμερα, αλλά και στις επόμενες γενιές, έχει πολύ μεγάλη σημασία να γίνεται με σοβαρό τρόπο.

Άρα, εμείς ως Δημοκρατική Αριστερά -για να το φέρω στο επίπεδο της σημερινής θεματολογίας- αυτή την πρόταση από τη μεριά του Κομμουνιστικού Κόμματος, ότι πρέπει να γίνει μία νέα προσέγγιση και να ανακουφιστεί η λαϊκή οικογένεια, την προσεγγίζουμε και την αντιμετωπίζουμε με προσοχή.

Επειδή είναι εδώ και ο κ. Στρατούλης, ο οποίος ήταν ο Εισηγητής της προτάσεως του ΣΥΡΙΖΑ πριν από έξι μήνες, θα θυμάται -γιατί πάλι έτυχε να είμαι εγώ ο Εισηγητής από τη Δημοκρατική Αριστερά- ότι πάλι τα ίδια είπαμε. Εμείς και τότε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ την προσεγγίσαμε με σεβασμό και με προσοχή. Είναι, πραγματικά, προτάσεις οι οποίες δίνουν την ευκαιρία για δημιουργικό διάλογο.

Βέβαια, είχα πει και τότε και θα το ξαναπώ σήμερα: ουσία μηδέν. Διότι από τη στιγμή που δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις της συζήτησης ενός νομοσχεδίου, δηλαδή δεν υπάρχει το κόστος, -για να έρθει ένα σχέδιο νόμου πρέπει να είναι κοστολογημένο από το Γενικό Λογιστήριο- και αφού δεν έχει αυτή την κοστολόγηση, όλη η κουβέντα είναι θεωρία. Το «ψηφίζουμε», που είπε ο κ. Στρατούλης, έχει αξία τελείως σχηματική, ή αντίστοιχα «το δεν ψηφίζω». Συζητάμε μόνο  σήμερα εδώ.

Παρά ταύτα δίνεται μία ευκαιρία -γιατί μας βλέπει και ο ελληνικός λαός, μεταδίδεται η συνεδρίαση- στις πολιτικές παρατάξεις να πουν τις απόψεις τους πάνω σ’ αυτό το ακανθώδες ζήτημα του πώς μπορεί δηλαδή η ελληνική πολιτεία να στηρίξει μία οικογένεια η οποία βρίσκεται σε δυσχερή θέση.

Βέβαια, κύριε Καραθανασόπουλε, εγώ θα διαφωνήσω πάρα πολύ με τα βαφτίσια που κάνετε συνήθως. Λέτε «λαϊκή οικογένεια». Δηλαδή, υπάρχει και μη λαϊκή οικογένεια; Θα μου πείτε, υπάρχει η αστική οικογένεια και η εφοπλιστική οικογένεια κλπ.

Ακούστε: Η οικογένεια είναι μία. Εδώ όμως πρέπει να δούμε και την αστική οικογένεια, η οποία λαϊκή είναι και αυτή. Ο διαχωρισμός δεν είναι καλός, κατά τη δικιά μου άποψη. Θεωρώ, όμως, ότι προφανώς θέλετε να πείτε ότι πρέπει να στηρίξουμε τις κοινωνικές τάξεις και τους πολίτες οι οποίοι βρίσκονται σε ανέχεια, σε προβληματική κατάσταση και η οποία κατάσταση τους  σαφέστατα δεν τους διαφοροποιεί μόνο σε σχέση με  την εργασία που κάνουν, αλλά και από το επίπεδο ζωής.

Οι στατιστικολόγοι και οι αναλυτές λένε ότι έχει πέσει το επίπεδο ζωής γι’ αυτή την τριετία γύρω στο 25% με 30%. Είναι δεδομένο αυτό. Πτώση 30% του βιοτικού επιπέδου λόγω αυτών των μνημονιακών πολιτικών που έγιναν, είναι πολύ μεγάλη πτώση. Και κοιτάξτε, αυτό είναι το μεσοσταθμιστικό. Υπάρχουν οικογένειες που έχουν καταστραφεί τελείως και υπάρχουν και κάποιοι που έχουν και νέες ευκαιρίες και πλουτίσανε! Η κρίση δεν είναι πάντα ισοπεδωτική και καταστροφική για όλους. Είναι και «η μεγάλη ευκαιρία», όπως λένε οι γκουρού της Οικονομίας. Άρα, το μεσοσταθμιστικό, το 30% πτώση, είναι πολύ βαρύ για τη μέση ελληνική οικογένεια.

Η Δημοκρατική Αριστερά από την πρώτη στιγμή ήταν επιφυλακτική με την πολιτική έτσι όπως αυτή εφαρμόστηκε από το 2010. Εμείς το καταθέσαμε εδώ. Δεν ψηφίσαμε τότε τις πολιτικές των συμβάσεων, όπως εκφράστηκαν, οι οποίες για εμάς δεν είχαν την ωριμότητα μιας διαπραγμάτευσης. Αποδείχθηκε στον ύστερο χρόνο ότι τα πράγματα έτσι πήγαιναν. Δηλαδή, όταν πας και υπογράφεις ό,τι σου φέρνουν μπροστά, δυστυχώς πολλές φορές υπογράφεις και αυτοπυροβολείσαι. Υπογράφεις το θάνατό σου και αυτοπυροβολείσαι. Πυροβολείς τα πόδια σου θεωρώντας ότι κάνεις μία μεγάλη επιτυχία. Δεν είναι έτσι. Η ζωή και η Ιστορία το δείχνουν.

Όμως, εκ των πραγμάτων, θα συμφωνήσω στον αυτοκριτικό λόγο του κ. Χρυσοχοΐδη. Γιατί μόνο ως αυτοκριτικό λόγο τον λαμβάνω, από ένα στέλεχος, από ένα πρόσωπο το οποίο σέβομαι, που όμως κυριάρχησε από υψηλές κυβερνητικές θέσεις στην προηγούμενη περίοδο. Υπήρξε σωρεία λαθών. Και τα καλά όμως ήταν πολλά. Η ισοπέδωση δεν βοηθάει σε τίποτα στη δημόσια συζήτηση. 

Υπήρξε σωρεία λαθών. Βουνό τα λάθη, που λέει και ο λαός. Όμως τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν, εάν τα αναγνωρίσουμε και τα δεχθούμε, ίσως αυτό είναι μία ασφαλής μέθοδος για να μην τα επαναλάβουμε. Χαίρομαι πάρα πολύ που πολιτικά πρόσωπα και πολιτικές δυνάμεις έχουν κάνει αυτή την αυτοκριτική και αυτή τη νέα επεξεργασία, για να δούμε πώς με τα νέα δεδομένα μπορούμε να προχωρήσουμε. Υπάρχουν οι δυνατότητες. Σίγουρα δεν είναι σωστή η πολιτική της οριζόντιας παροχολογίας, γενικά και αόριστα να δίνουμε σε όλους ή αντίστροφα να κόβουμε από όλους. 

Πέρασαν αυτές οι εποχές. Στοχευμένα μπορούμε να κοιτάξουμε και να δούμε ποια είναι τα προβλήματα της κοινωνίας; Διότι αν πάω και μιλήσω για «λαϊκή οικογένεια», μέσα σ’ αυτόν τον κουβά βάζω πολλά που ίσως να μην πρέπει. Διότι δεν είσαι λαϊκή οικογένεια όταν έχεις ένα άλφα εισόδημα. Εσείς βάζετε ως όριο τα 40.000 ευρώ, που πιθανόν να είναι το επίσημα δηλωμένο εισόδημα.

Εμείς θέλουμε να δούμε ποιες είναι πραγματικά οι δυνατότητες και οι δυνάμεις αυτής της κοινωνίας. Εμείς θέλουμε να δούμε αν υπάρχει κομμάτι στην κοινωνία, το οποίο να πρέπει αυτή τη στιγμή να το υποστηρίξουμε για να αναπτυχθεί. Άλλωστε, είναι αμυντικό όπλο, είναι μια αμυντική πολιτική το να προστατεύσεις αυτόν που καταρρέει. Προστατεύω αυτόν που καταρρέει, δίνω εφόδια και δυνατότητες σ’ αυτόν που μπορεί να αναπτυχθεί.

Και σήμερα, δεν ξέρω γιατί ακούγεται παράταιρα στα αυτιά κάποιων το «success story». Μα, τι θα κάνουμε, εδώ πέρα; Θα κάνουμε εξιστόρηση και αφήγηση του δράματός μας, της κακομοιριάς μας και της δυστυχίας μας; Τα έχουμε ακούσει πολλάκις αυτά. Σήμερα εδώ αν μπορούμε και αν έχει νόημα να πούμε κάτι, αυτό είναι να περιγράψουμε την πιθανότητα μιας πετυχημένης ιστορίας και μιας επιτυχημένης προοπτικής.

Γι’ αυτό, λοιπόν, μετά τον αυτοκριτικό λόγο του κ. Χρυσοχοΐδη, εγώ θα συμφωνήσω μ’ αυτό που είπε, δηλαδή ότι βρισκόμαστε ενόψει της απαλλαγής της χώρας από τα μνημόνια, δηλαδή από την πολιτική η οποία σε φέρνει γονυπετή και σε θέση μειονεξίας απέναντι στον εξωτερικό παράγοντα, όπως εσείς θέλετε να τον πείτε. Και αυτός ο εξωτερικός παράγοντας σήμερα είναι ο γερμανικός, αφού η Ευρώπη λειτουργεί με το γερμανικό της μανδύα. Αν υπήρχε και ο κινεζικός και ο ρωσικός και οποιοσδήποτε άλλος παράγοντας, να τον ψάχναμε, να τον βρίσκαμε, να τον είχαμε. Σήμερα, όμως, έχουμε το γερμανικό παράγοντα.

Όμως, τα μνημόνια και οι πολιτικές, όπως έχουν λειτουργήσει, λειτουργούν ανισομερώς. Δεν λειτουργούν υπέρ της δικής μας περίπτωσης, διότι δεν υπήρχαν οι δυνατότητες να σταθούμε όρθιοι στα πόδια μας. Η έλλειψη πλεονασμάτων πρωτογενούς επιπέδου ήταν το όλο ζητούμενο. Το έχουμε πει ξανά ότι αυτή η χώρα δεν είχε τη δυνατότητα να πληρώσει από τα δικά της έσοδα, από τα δικά της χρήματα τη δική της λειτουργία. Και αφήστε τα τοκοχρεολύσια, γιατί αυτά είναι ένα άλλο πακέτο. Η χώρα μας δεν είχε τη δυνατότητα να πληρώσει τη δική της λειτουργία. Δεν είχε τη δυνατότητα να πληρώσει μισθούς, συντάξεις και λειτουργικά έξοδα σε πρωτογενές επίπεδο. Και επαναλαμβάνω ότι θα πρέπει να αφήσετε τα τοκοχρεολύσια.

Σήμερα αν επιτύχει και ολοκληρωθεί αυτός ο κύκλος το 2013 και το 2014, ώστε να μπορούμε τουλάχιστον να μη χρειάζεται να δανειζόμαστε για να καλύψουμε τις ανάγκες του πρωτογενούς επιπέδου, δηλαδή τις ανάγκες της κεντρικής Κυβέρνησης –χονδρικά και λαϊκά, δηλαδή, για τα Υπουργεία, τις Ένοπλες Δυνάμεις και την Αστυνομία- και να μπορούμε να τα πληρώνουμε από αυτά που έχουμε εμείς ως έσοδα, τότε θα μπορούμε να μιλήσουμε και διαφορετικά με τους δανειστές μας. Μπορώ να κάνω μια τελείως διαφορετική προσέγγιση όταν έχω τη δυνατότητα να δω πώς θα πληρώνω τα τοκοχρεολύσια ενός έτους και είναι τελείως διαφορετικά να συζητάω και να ψάχνω να βρω το μισθό, τη σύνταξη και τα λειτουργικά έξοδα της εβδομάδας και του μήνα. Αυτή είναι μια τελείως διαφορετική συζήτηση.

Θεωρώ ότι το 2014 αυτή η Κυβέρνηση θα είναι μέσα σ’ αυτήν την προοπτική, ώστε να μην είναι υπό το σκληρό και αδυσώπητο βραχνά της καθημερινής επιβίωσης. Πρέπει να φύγουμε από αυτό. Νομίζω ότι θα έχουμε απαλλαγεί από αυτήν την ασφυκτική πολιτική, στην οποία μπαίνεις μέσα από μία μνημονιακή πολιτική έναντι της Γερμανίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, μετά θα πρέπει να φτιάξουμε το δικό μας μνημόνιο.

Μόλις τελειώσει ο δανεισμός αυτού του επιπέδου και αυτές οι συμβάσεις, θα μπούμε σε μία νέα φάση, η οποία θα λέει «ό,τι βγάζω, αυτό δαπανώ». Αν βγάζω πολλά, δαπανώ πολλά. Και εκεί βρίσκεται και το κομμάτι της κοινωνικής πολιτικής, το περίσσευμα για το οποίο η Δημοκρατική Αριστερά υποστηρίζει τα εξής: Βγάζω πολλά, σημαίνει ότι έχω φτιάξει ανάπτυξη, έχω φτιάξει υποδομές, ανοίγω φάμπρικες και φουγάρα και ξαναστήνω την παραγωγική βάση της χώρας και αυτό που περισσεύει, αρχίζω και το δίνω ως κοινωνικό μέρισμα στο λαό.

(Στο σημείο αυτό χτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)

Τελειώνω σε ένα λεπτό, κυρία Πρόεδρε.

         ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ (Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά): Βεβαίως, κύριε συνάδελφε.

         ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: Γι’ αυτό εμείς προσεγγίζουμε θετικά το ταξίδι στην Κίνα, όπως θετικά θα προσεγγίσουμε και τα ταξίδια όπου γης, αρκεί να φέρουν στη χώρα επενδυτικά κεφάλαια, δηλαδή να δημιουργήσουν ευκαιρίες. Για εμάς αυτό θα είναι καλό νέο. Και εμείς θα το προσεγγίζαμε θετικά, όποιος κι αν ήθελε να το κάνει, είτε λέγεται «Σαμαράς» είτε «Κουτσούμπας», ο νέος Γραμματεύς. Όποιος, λοιπόν, κι αν αναλάμβανε τη διοίκηση της χώρας και έφερνε επενδύσεις από τη μακρινή Κίνα, θα του λέγαμε «μπράβο» και «συγχαρητήρια».

Θέλω να πω λοιπόν, ότι αυτή η προοπτική δίνει ουσιαστικά το περιθώριο να γίνει μια τελείως διαφορετική προσέγγιση στα μεγάλα, τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η μέση ελληνική οικογένεια.

Η κ. Ξηροτύρη -να μην τα επαναλάβω- ήταν άριστη στην ανάλυση της και στη παράθεση των προτάσεων μας σαν Δημοκρατική Αριστερά για το πώς μπορούμε να προσεγγίσουμε αυτά τα ζητήματα.

Κύριε Υπουργέ, περιμένουμε κι εμείς -αλήθεια είναι αυτό- τη δική σας νομοθετική πρωτοβουλία σε σχέση με τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Θα συμφωνήσω με τον κ. Στρατούλη ότι όπως έχει λειτουργήσει ο νόμος για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά –και σας το λέω σαν δικηγόρος, αλλά κι εσείς το γνωρίζετε πολύ καλά- ουσιαστικά δεν τα προστατεύει, διότι εξωδικαστικά δεν γίνεται καμία ρύθμιση. Οι τράπεζες κινούνται αλλού και όλα είναι στον αέρα. Ουσιαστικά πάμε για δικαστική ρύθμιση. Και αυτή η εξέλιξη όντως σε ορισμένα Ειρηνοδικεία, με δικασίμους του ‘19 και του ’20 -Περιστέρι και άλλες περιοχές- αλλά και ‘17, ‘18, είναι «ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι», που λέει ο λαός. Δεν έχει νόημα αυτή η συζήτηση.

Εσείς, λοιπόν, πρέπει να αναγκάσετε στο πρώτο επίπεδο, δηλαδή το εξωδικαστικό, η τράπεζα να έρχεται ουσιαστικά και να μη λέει, «Εγώ δεν μπαίνω στην κουβέντα». Πρέπει να πάρετε πρωτοβουλίες -και σας το λέω πρακτικά τώρα, όπως έχει βγει μέσα από  την δικαιοσύνη- και να υπάρξει η προσέγγιση αυτή, ώστε η δόση να είναι το 25%-30% -ο Εισηγητής του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Μωραΐτης, είπε 30%- του εισοδήματος. Δεν μπορεί να είναι παραπάνω.

Τέλος, πάντων προσεγγίσεις μπορούν να γίνουν πολλές. Η κ. Ξηροτύρη τις ανέφερε. Περιμένουμε το σχέδιο σας –η αλήθεια είναι ότι έχει καθυστερήσει- για να δώσουμε τη δυνατότητα όποιας βελτίωσης και ανακούφισης. 

         ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ (Μαρία Κόλλια - Τσαρουχά):  Ολοκληρώστε παρακαλώ.

         ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: Ολοκληρώνω, κυρία Πρόεδρε.

Εγώ δεν λέω -όπως λένε κάποιοι- ότι θα λύσουμε όλα τα θέματα, για όλα τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Όποιον, όμως, μπορέσουμε να τον ελαφρύνουμε, κέρδος θα είναι για την ελληνική κοινωνία.

Ας μην καθυστερούμε, λοιπόν, με αυτό το  θέμα.

Σας ευχαριστώ.