Ομιλία του Βουλευτή Αττικής, Βασίλη Οικονόμου: «Προετοιμάζοντας το Ελληνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης»

Α. Η κατάσταση σήμερα

·         Η δημοσιονομική προσαρμογή τα τελευταία τέσσερα χρόνια ήταν σκληρή, προκάλεσε μεγάλες ανατροπές και έφερε την πλειοψηφία του ελληνικού στην απόγνωση, την αβεβαιότητα και την γενική αμφισβήτηση

·         Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά σήμερα είναι ότι τα καλύτερα μυαλά της χώρας βρίσκονται διάσπαρτα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, δεν ταυτίζονται με κανέναν, δεν συμμετέχουν πουθενά, δεν στρατεύονται σε ένα συλλογικό όραμα ενώ ακόμα και τα ατομικά οράματα υποχωρούν στις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν

·         Η οικονομία από δημοσιονομική σκοπιά δείχνει σημάδια σταθεροποίησης σε αντίθεση με την συνεχιζόμενη αποσταθεροποίηση της ιδιωτικής οικονομίας και της τραγικής αποσταθεροποίησης των κοινωνικών ισορροπιών

·         Η ανεργία έχει ξεπεράσει προ πολλού κάθε ανεκτό όριο οδηγώντας στην απόγνωση εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που μέχρι πρότινος ανήκαν στη μεσαία τάξη

·         Οι δομές υγείας έχουν υποχωρήσει αισθητά, παρόλο που οι τιμές των φαρμάκων μειώθηκαν η συμμετοχή του πολίτη έχει αυξηθεί σημαντικά με αποτέλεσμα πολλοί να μην μπορούν να προμηθευτούν τα αναγκαία φάρμακα

·         Η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας που μπορεί να μειώσει σημαντικά το κόστος των παρεχόμενων από το δημόσιο υπηρεσιών υγείας παραμένει σε επίπεδο επαναλαμβανόμενης εξαγγελίας

·         Οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις που κόστισαν πακτωλό χρημάτων παραμένουν εγκλωβισμένες σε ένα περίεργο και δαιδαλώδες γραφειοκρατικό σύστημα που δεν επιτρέπει καμία αξιοποίηση πέρα από τη μεταβίβαση στο ΤΑΙΠΕΔ και τον ευτελισμό τους.

·         Οι εργασιακές σχέσεις έχουν γίνει «λάστιχο», τα ωράρια δεν τηρούνται, οι ελάχιστοι μισθοί δεν καταβάλλονται κανονικά, μεγάλες εταιρίες πληρώνουν μέρος του μισθού με κουπόνια για σούπερ μάρκετ, υπερωρίες δεν καταβάλλονται και οι αδύνατοι των εργασιακών σχέσεων δηλαδή οι εργαζόμενοι απειλούνται και εκβιάζονται συστηματικά με την απειλή της απόλυσης και της μεγάλης ανεργίας. Η αποσταθεροποίηση μάλιστα των εργασιακών σχέσεων μεγαλώνει τελικά όσο μεγαλύτερη είναι η επιχείρηση όπου οι σχέσεις είναι και πιο απρόσωπες.

·         Παρά τις συνεχιζόμενες μειώσεις στο διαθέσιμο εισόδημα, παρά τις ποικίλες νομοθετικές παρεμβάσεις το λεγόμενο «καλάθι της νοικοκυράς» παραμένει στα ύψη, ιδίως στα λεγόμενα είδη πρώτης ανάγκης γεγονός που σπρώχνει την πλειοψηφία των συμπολιτών μας στην κάλυψη των βασικών αναγκών με προϊόντα χαμηλής ή και αμφισβητούμενης ποιότητας και σε προϊόντα που έχουν λήξει. Η πραγματικότητα αυτή πέραν του ότι επηρεάζει σημαντικά κατά τη γνώμη το αίσθημα αξιοπρέπειας (όταν αναζητάς το φθηνότερο και όχι το καλύτερο αισθάνεσαι μειονεκτικά) περιέχει πιθανότατα και μακροπρόθεσμες συνέπειες στην δημόσια υγεία.

·         Εδώ και δύο χρόνια τουλάχιστον έχει ξεκινήσει μια μεγάλη συζήτηση, πιέζουμε οι Βουλευτές και οι ενώσεις καταναλωτών για να υπάρξουν δίκαιες λύσεις για τους δανειολήπτες. Ενώ απαιτήθηκε από τους πολίτες να διασώσουν τις ελληνικές τράπεζες και το έκαναν με πολλές θυσίες δεν φαίνεται να υπάρχει η ίδια σπουδή και απαίτηση να διαμορφωθούν νέες ρυθμίσεις και σχέσεις για τους πολίτες με τις τράπεζες.

·         Τα τελευταία τέσσερα χρόνια επικρατεί μια σκληρή δημοσιονομική στοχοπροσήλωση, σχεδόν όλα όσα περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο και αφορούν περιοριστικές οικονομικές παρεμβάσεις υιοθετούνται και εκτελούνται πολλές φορές και αναδρομικά, ενώ αντίθετα ότι δεν έχει δημοσιονομικές επιπτώσεις παραπέμπεται με ευκολία στη γραφειοκρατία του ελληνικού δημοσίου και τις καλένδες του μέλλοντος. Υπάρχουν μάλιστα ρυθμίσεις που μπορούν να λειτουργήσουν λυτρωτικά για μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας οι οποίες καθυστερούν ανεπίτρεπτα, θα μπορούσαν να επισπευστούν και να ανακουφίσουν πολλούς αλλά μένουν πίσω Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα το οποίο ζητούσαμε να ξεκινήσει να εφαρμόζεται πιλοτικά ήδη από το 2013 ώστε να μπορεί να επεκταθεί σε όλη την Ελλάδα το 2014, αλλά ακόμα δεν έχει ξεκινήσει η πιλοτική λειτουργία του. Το συγκεκριμένο παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό γιατί οι πόροι γι αυτό το πρόγραμμα υπάρχουν από τις εισφορές αλληλεγγύης αλλά και μπορούν να προσελκυθούν σημαντικοί πόροι από την Ευρωπαϊκή Ένωση για δράσεις αντιμετώπισης της φτώχειας, πόροι που έχουμε «ξεχάσει» τελικά να διεκδικήσουμε παρά το ότι όλο και μεγαλύτερο ποσοστό πολιτών περνάει κάτω από τα απίστευτα χαμηλά όρια της φτώχειας

·         Το ΕΣΠΑ και γενικά τα ευρωπαϊκά προγράμματα είναι ίσως το μεγαλύτερο έγκλημα που διενεργείται στη χώρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, τα χρόνια δηλαδή που έχουμε περισσότερο ανάγκη από ποτέ ευρωπαϊκούς πόρους. Οι διαδικασίες εξακολουθούν να είναι χρονοβόρες, η απορρόφηση παρά την πρόοδο των τελευταίων δύο ετών θα μπορούσε να είναι καλύτερη.

B. Το τέλος του Μνημονιακού Κύκλου

Από αυτή την μεγάλη και δυσβάσταχτη πορεία για την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία τέσσερα χρόνια, μπορούμε να βγάλουμε πολλά συμπεράσματα για τη χώρα μας, τους ανθρώπους της και τις ιδιαιτερότητές μας. Τα δύο κυριότερα κατά τη γνώμη μου είναι τα εξής:
1. Η Ελλάδα δεν είναι σοβαρό κράτος καθώς αποδείχτηκε δυστυχώς ότι τα πάντα λειτουργούσαν τυχαία, βόλευαν πολλούς και δεν υπήρχε καμία απολύτως πρόβλεψη για διάσωση και επιβίωση σε έκτακτες συνθήκες. Υπήρχαν αποκλειστικά και μόνο δύο πράγματα στην Ελλάδα: Ομάδες Συμφερόντων που διεκδικούσαν όλο και περισσότερα, ανεξαρτήτως αναγκών και δυνατοτήτων και μια πολιτική τάξη που ήταν έτοιμη να εξυπηρετήσει και να ικανοποιήσει τα διατυπωμένα αιτήματα ανεξαρτήτως κόστους, αναγκών και δυνατοτήτων
2. Ελάχιστοι στην Ελλάδα θέλουν σοβαρό κράτος καθώς αποδεικνύεται ότι ακόμα και για λογικές, δίκαιες και αναγκαίες παρεμβάσεις υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις την ίδια στιγμή που υπάρχουν αρκετοί που επιθυμούν τις ελάχιστες δυνατές επιβαρύνσεις ώστε να μην προσφέρουν σε τίποτα αλλά την ίδια στιγμή να χαίρουν κοινωνικές παροχές ανεξάρτητα αν τις έχουν ανάγκη ή όχι.

Αυτή βέβαια δεν είναι η ακριβής εικόνα της Ελλάδας και της ελληνικής κοινωνίας αλλά είναι αυτή που φαίνεται και ακούγεται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και αποτυπώνεται ακόμα πιο ξεκάθαρα σε πολιτικές δυνάμεις του τόπου που ακολουθούν την πεπατημένη της μεταπολίτευσης Δυστυχώς λείπει σήμερα η πολιτική δύναμη που θα βάλει φρένο στις ανεξάντλητες παροχές και βέβαια να συγκρατήσει τους λαθρεπιβάτες της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας, που αντιμετωπίζουν ακόμα και σήμερα το ελληνικό κράτος ως λάφυρο, ως μέσο προσωπικού τους πλουτισμού και ως ιδιοκτησία τους.

Υπάρχει όμως και μια άλλη Ελλάδα που απαιτεί αλλά δεν επαιτεί. Που θέλει σοβαρό κράτος, που θέλει ένα κράτος να το εμπιστεύεται και να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, να προστατεύει τους αδύναμους, να προστατεύει τις ατομικές περιουσίες, να διασφαλίζει αξιοπρέπεια για όλους τους κατοίκους, να είναι ανθρώπινο, να είναι δίκαιο. Αυτή η άλλη Ελλάδα σήμερα δεν εκπροσωπείται, δεν ακούγεται, δεν είναι οργανωμένη, δεν μπορεί να διεκδικήσει. Όσες προσπάθειες έγιναν για την αυτοοργάνωση αυτής της προοδευτικής και δημιουργικής κοινωνίας δεν προβλήθηκαν, χαρακτηρίστηκαν γραφικές από προϋπάρχουσες πολιτικές «αυθεντίες», δεν υποστηρίχθηκαν και δεν συναντήθηκαν τελικά ποτέ. Οι άνθρωποι αυτοί δεν φωνάζουν, δεν εξεγείρονται, δεν συμμετέχουν στις άνευ ουσιαστικών και ρεαλιστικών στόχων αντιπολιτευτικές ψευτοεπαναστατικές κινητοποιήσεις. Προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα σε ένα όλο και πιο δύσκολο περιβάλλον, σε μια διογκούμενη αδικία που συντελείται σε βάρος τους από τις οργανωμένες μειοψηφίες. Δυστυχώς αυτές οι αναγκαίες δυνάμεις για την ανασυγκρότηση της χώρας μας, απογοητεύονται, συχνά μεταναστεύουν, χάνουν σταδιακά την ελπίδα τους και επιλέγουν την αποχή από το πολιτικό σύστημα θεωρώντας τελικά ότι δεν υπάρχει λύση και διέξοδος. Ακούσαμε πριν από λίγες μέρες τον πολιτικό αρχηγό να ισχυρίζεται στη Βουλή ότι η σημερινή κυβέρνηση παρέλαβε κράτος και έχει σκοπό να παραδώσει αποικία. Τι εννοεί με τον όρο κράτος όμως; Εννοεί το πελατειακό κράτος των ολίγων που αυτοεξυπηρετείται και αναπαράγεται ως γραφειοκρατεία, το κράτος μεσάζοντα και επιχειρηματία, το κράτος της αρπαχτής και της εξυπηρέτησης των λίγων και κολλητών; Εγώ ισχυρίζομαι ότι αν είχαμε κράτος δεν θα φτάναμε ποτέ σε αυτό το σημείο που είμαστε σήμερα.

Τα δύο Μνημόνια εφαρμόστηκαν μόνο ως προς την δημοσιονομική τους πλευρά (που φαινόταν εύκολη για την κυβέρνηση παρά τις οριζόντιες περικοπές που περιείχαν και το συνακόλουθο πολιτικό κόστος που είχαν) ενώ τις διαρθρωτικές αλλαγές απέφυγαν να τις εφαρμόσουν όλες οι κυβερνήσεις (γιατί μάλλον εκεί ήταν η πραγματική δυσκολία προσαρμογών αφού διασάλευε το πελατειακό φαύλο μοντέλο ανάπτυξης) Έτσι τα προγράμματα αυτά αποτελούν μια σαφή συντηρητική και νεοφιλελεύθερη πολιτική επιλογή. Το επιπλέον στοιχείο που έχουμε στην ελληνική περίπτωση, είναι ο χρόνος που απαιτείται για αυτή την «προσαρμογή» από τους δανειστές της χώρας, οι οποίοι απαιτούν να γίνουν σε διάστημα λίγων ετών στην Ελλάδα, όσα χρειάστηκαν πολλές δεκαετίες σε άλλες χώρες για να εφαρμοστούν. Και όλα αυτά χωρίς να δίδεται ούτε χρόνος προσαρμογής ούτε αντισταθμιστικά και αναδιανεμητικά ωφελήματα για τους πιο αδύναμους που πλήττονται από κάθε βίαιη νεοφιλελεύθερη προσαρμογή.

Το πρώτο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής (μνημόνιο) τον Μάιο του 2010 δεν το υποστηρίξαμε καθώς τα ασφυκτικά χρονικά περιθώρια που είχαν τεθεί και η χαρακτηριστική απροθυμία ή αδυναμία διαπραγμάτευσης που καταγράφηκε, προκάλεσε δυστυχώς επιπρόσθετες αδικίες και προβλήματα από όσα υποτίθεται ότι θα επέλυε. Μετά από τέσσερα χρόνια και 2 Μνημόνια μπορούμε να πούμε ότι τα ελλείμματα περιορίστηκαν σημαντικά αλλά με σημαντικό κοινωνικό κόστος. Τα έξοδα του δημοσίου μειώθηκαν σημαντικά αλλά σημαντικά υποχώρησε και το κοινωνικό κράτος και το ΑΕΠ της χώρας. Το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε και παράλληλα εκτινάχθηκε και η ανεργία και το ιδιωτικό χρέος κυρίως προς το δημόσιο. Οι αλλαγές στα εργασιακά δικαιώματα κατέστησαν τους αδύναμους των εργασιακών σχέσεων ακόμα πιο αδύναμους και τους ισχυρούς ακόμα πιο ανεξέλεγκτους στο όνομα δήθεν της ανάπτυξης η οποία όμως δεν έρχεται.

Σε κάθε περίπτωση όμως τελειώνει η φάση των 2 μνημονιακών συμβάσεων με ανοικτό όμως το ζήτημα της βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους. Πέρα από το δημόσιο χρέος όμως έχουν δημιουργηθεί λόγω του Μνημονίου και των οριζόντιων άδικων μέτρων που αυτό επέβαλε σειρά προβλημάτων που αν δεν αντιμετωπιστούν άμεσα θα προκαλέσουν φοβάμαι μια τεράστια και μη διαχειρίσιμη ανθρωπιστική κρίση που θα οδηγήσει σε κοινωνική έκρηξη. Μια τέτοιου τύπου κοινωνική έκρηξη εξυπηρετεί το νεοφασιστικό μόρφωμα που επενδύει στην απόγνωση του κόσμου για να ανατρέψει τελικά και τις τελευταίες δημοκρατικές κατακτήσεις. Σήμερα καμία πολιτική δύναμη του δημοκρατικού τόξου δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί μόνη της με το αντιδημοκρατικό μόρφωμα. Η απώλεια εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα σε συνδυασμό με την υιοθέτηση σωρείας κοινωνικά άδικων πολιτικών «σπρώχνει» μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού σε ακόμα πιο επικίνδυνα μονοπάτια. Οι ευθύνες για την πραγματικότητα αυτή είναι συνολικές έστω και αν οι περισσότερες βαραίνουν δικαίως τα δύο κόμματα της σημερινής συγκυβέρνησης. Το νεοναζιστικό μόρφωμα συντάσσεται με κάθε διχαστική πρόταση ακριβώς γιατί θεωρεί ότι έτσι εξυπηρετείται το πολιτικό του σχέδιο δηλαδή η ανατροπή της δημοκρατίας.

Οι Δημοκρατικές Δυνάμεις του τόπου πρέπει να δείξουν ότι μπορούν μέσα από το διάλογο να συμφωνήσουν σε ένα επίπεδο εθνικών στόχων. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για την  αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και είναι απαραίτητη προϋπόθεση για έξοδο από την κρίση. Τώρα πρέπει να συμφωνήσουμε την κατεύθυνση και τους στόχους, τώρα που κλείνουν οι μνημονιακοί κύκλοι και ανοίγει ο μετμνημονιακός κύκλος πρέπει να φτιάξουμε το Ελληνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης της κοινωνίας, της χώρας και της οικονομίας.

Γ. Άξονες Ανασυγκρότησης

Το πρώτο και κύριο που πρέπει να συμφωνηθεί και μάλιστα έπρεπε ήδη να έχει δημιουργηθεί μια σχετική ομάδα κατάλληλων ανθρώπων από όλους τους χώρους, είναι η διαπραγμάτευση του χρέους. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση οφείλουν άμεσα να καθίσουν στο τραπέζι του διαλόγου εδώ στην Ελλάδα, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς μικροκομματικούς ηγεμονισμούς, να θέσουν στην υπηρεσία του λαού τα καλύτερα στελέχη τους και να συμφωνήσουν στους στόχους της μεγάλης και κρίσιμης αυτής διαπραγμάτευσης στη βάση της λογικής και όχι καλλιεργώντας νέες Μεγάλες Ιδέες που δεν θα υλοποιηθούν ποτέ. Αυτή η μάχη θα ξεκινήσει άμεσα και η χώρα φοβάμαι ότι είναι και πάλι απροετοίμαστη όσα σχέδια και εάν επεξεργάζονται στο Υπουργείο Οικονομικών και στο Μαξίμου. Αυτό το θέμα επίσης συνδέεται, είτε μας αρέσει είτε όχι και με την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Την περίοδο που πρόκειται να τεθεί το θέμα εκλογής του Προέδρου η χώρα θα βρίσκεται πιστεύω στο πιο δύσκολο σημείο της διαπραγμάτευσης. Εάν η όποια διαπραγματευτική ομάδα δεν κινείται στη βάση της συναίνεσης επί της συμφωνημένης διαπραγματευτικής εθνικής θέσης δεν θα είναι σε θέση να διαπραγματευτεί. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα έχουμε μια ακόμη μεγαλύτερη, πιο σκληρή, πιο άδικη και πιο γρήγορη εθνική τραγωδία. Από μια αδυναμία δημοκρατικής συνεννόησης κερδισμένη θα βγει η χρυσή αυγή και αθέμιτα συμφέροντα κερδοσκόπων εντός και εκτός της χώρας που επενδύουν στην πλήρη οικονομική και κοινωνική κατάρρευση.

Εάν συμφωνήσουμε σε αυτό το μείζον ζήτημα όλοι μαζί μπορούμε εν συνεχεία να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε, να συγκροτούμε και να υλοποιούμε το πρόγραμμα κοινωνικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Για παράδειγμα δεν νομίζω ότι υπάρχει λογικά σκεπτόμενος πολίτης αυτής της χώρας που δεν θα συμφωνήσει

Α) ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον των επόμενων γενεών ικανοποιώντας αιτήματα χωρίς εξασφάλιση των αναγκαίων πόρων εκ των έσω ή χωρίς να υπάρχει διασφάλιση ότι ενδεχόμενος δανεισμός θα είναι βιώσιμος.

Β) Δεν νομίζω να υπάρχει σήμερα σκεπτόμενος πολίτης που να μην συμφωνεί ότι δεν πρέπει κανείς συμπολίτης μας να στερείται βασικών υπηρεσιών υγείας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

Γ) Δεν μπορεί να υπάρχει λογικός άνθρωπος που να μην υποστηρίζει ότι θα πρέπει να διασφαλίζεται ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για όλους.

Δ) Δεν μπορεί να διαφωνεί κανείς ότι πρέπει να δημιουργηθούν στην χώρα την επόμενη πενταετία χιλιάδες θέσεις εργασίας ώστε το ποσοστό της ανεργίας να πέσει στο 10% και ότι αυτές οι θέσεις που λείπουν από την ελληνική κοινωνία σήμερα δεν μπορούν να δημιουργηθούν από το δημόσιο.

Ε) Επίσης οι θέσεις αυτές που λείπουν δεν πρόκειται να δημιουργηθούν μόνο από τις μεγάλες επενδύσεις που ακούμε αλλά δεν βλέπουμε να ξεκινάνε.

ΣΤ) Ούτε βέβαια υπάρχει λογικός άνθρωπος να υποστηρίξει ότι το ασφαλιστικό μας σύστημα και καταβολή συντάξεων μπορούν να συνεχιστούν εάν δεν αρχίσουν να είναι βιώσιμες τουλάχιστον όσες μικρομεσαίες επιχειρήσεις κρατούνται έστω και με το ζόρι και πολλά χρέη ακόμα ανοικτές.

Ζ) Δεν μπορεί να διαφωνεί κανείς ότι το κράτος οφείλει να διασφαλίσει ότι όλα τα παιδιά θα έχουν ίσες ευκαιρίες και πρόσβαση στη μόρφωση και στην παιδεία.

Θέλοντας λοιπόν να συμβάλλω από την πλευρά μου στην έναρξη της συζήτησης καταθέτω τέσσερις άξονες πάνω στους οποίους πίστευα και πιστεύω ότι μπορούν να ξεκινήσουν οι διεργασίες για τη δημιουργία τελικά ενός Ρεαλιστικού και Κοινωνικά Δίκαιου Προοδευτικού Πόλου Διακυβέρνησης και της διατύπωσης ενός Ελληνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης της χώρας.

Α. Πρόταση Παραγωγικής Ανασυγκρότησης της χώρας σε πέντε κύριους άξονες:

1) Πολιτισμός – Τουρισμός: ο συνδυασμός των δύο αυτών τομέων μπορεί να φέρνει εισοδήματα 12 μήνες το χρόνο και να αξιοποιηθεί το σύνολο των δυνατοτήτων της χώρας (πολιτισμικός, χειμερινός, συνεδριακός, αθλητικός, ιατρικός)

2) Εμπόριο – Ναυτιλία: να αξιοποιήσουμε την θέση της χώρας μας ως πύλη εισόδου εμπορευμάτων και διαμετακομιστικού εμπορίου, αξιοποιώντας τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, να στηρίξουμε την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα και να δημιουργήσουμε σταθερό φορολογικό πλαίσιο δίκαιο και ανταγωνιστικό

3) Μεσογειακή Διατροφή - Ποιοτικά Αγροτικά Προϊόντα - Ονομασία Προέλευσης: οι δυνατότητες αγροτικής παραγωγής στη χώρα μας λόγω και του κλίματος είναι τεράστιες και αν συνδυαστούν με την συνιστώμενη παγκοσμίως μεσογειακή διατροφή μπορούν να αναδείξουν τα ελληνικά προϊόντα και να προσελκύσουν νέες αγορές, διαδικασία που απαιτεί και την επένδυση σε προϊόντα ονομασίας προέλευσης.

4) Νέες τεχνολογίες και ενέργεια: κλάδος που μπορεί να αναπτυχθεί ιδιαίτερα στην χώρα μας καθώς οι νέες τεχνολογίες δεν απαιτούν μεγάλες βιομηχανικές εγκαταστάσεις ούτε δυσπρόσιτες πρώτες ύλες ενώ η εκμετάλλευση των φυσικών πλεονεκτημάτων της χώρας μπορούν να παρέχουν τεράστια ενέργεια (ήλιος, αέρας)

5) Παιδεία: η επένδυση στην παιδεία είναι απαραίτητη προκειμένου να μπορέσει η χώρα να ξεπεράσει την οικονομική κρίση. Καμία επένδυση δεν πρόκειται να γίνει εάν δεν υπάρχει το απαραίτητο και με τις κατάλληλες δεξιότητες ανθρώπινο δυναμικό, γεγονός που απαιτεί την ύπαρξη δημοσίων και δωρεάν δομών, αξιόπιστων και ικανών να αναδείξουν τις δημιουργικές δυνάμεις της νέας γενιάς. Νέος προσανατολισμός της εκπαίδευσης και της ιεράρχησης των εκπαιδευτικών επιδιώξεων.

Β. Κοινωνικό Κράτος και Κοινωνική Δικαιοσύνη σε πέντε κύριους άξονες

1. Διασφάλιση για όλους τους κατοίκους ελάχιστου επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης (ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για όλους και διασφάλιση αναγκαίων παροχών για αξιοπρεπή διαβίωση)

2. Διασφάλιση πρόσβασης όλων των κατοίκων σε ποιοτικές υπηρεσίες δημόσιας υγείας

3. Διασφάλιση πρόσβασης όλων των παιδιών σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες

4. Διασφάλιση βασικών υποδομών υπό δημόσιο έλεγχο και ρυθμιστικές αρχές σε περίπτωση παραχώρησης δικαιωμάτων εκμετάλλευσης σε ιδιώτες

5. Φορολογικό σύστημα σταθερό και κοινωνικά δίκαιο με αναδιανεμητικά και αναπτυξιακά χαρακτηριστικά, με μείωση και εξορθολογισμό πρώτα και κύρια των έμμεσων και πιο άδικων φορολογικών επιβαρύνσεων 

Γ. Πολιτειακή ανασυγκρότηση – περισσότερη δημοκρατία σε πέντε άξονες

1. Διακριτός ρόλος των εξουσιών (εκτελεστική – νομοθετική – δικαστική) χωρίς αλληλεξάρτηση και χωρίς έμμεσους ή άμεσους τρόπους ελέγχου

2. Κατάργηση κάθε νόμου ασυλίας και παραπομπή κάθε ποινικής υπόθεσης απευθείας στο φυσικό δικαστή

3. Καθολικό πόθεν έσχες και αυστηρός έλεγχος σε όλους όσους διαχειρίστηκαν ή διαχειρίζονται άμεσα ή έμμεσα δημόσιους πόρους ή εκ της θέσεως τους επηρεάζουν οικονομικές εξελίξεις

4. Επαναφορά εργασιακών δικαιωμάτων που χωρίς λόγο καταργήθηκαν, καθιέρωση νέας εθνικής συλλογικής σύμβασης από τους κοινωνικούς εταίρους

5. Ανασυγκρότηση του συνόλου του δημοσίου τομέα και των υπηρεσιών με αξιολογική και αξιοκρατική κατανομή του προσωπικού ανάλογα με τις δεξιότητες, τα τυπικά χαρακτηριστικά, τα κοινωνικά κριτήρια κατόπιν ορθολογικής και αντικειμενικής αξιολόγησης υποδομών, αναγκών, προσώπων στην βάση μιας «Χάρτας Κοινωνικού Κράτους»

Δ. Κοινωνική Ανασυγκρότηση – Κοινωνική Συνοχή σε πέντε άξονες

1. Υιοθέτηση κάθε πρόσφορης τεχνολογίας για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και ανάλογη κοινωνική συνειδητοποίηση για συλλογική αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής

2. Θεμελίωση συνταξιοδοτικού συστήματος που θα επιτρέπει σε όλους να έχουν εισοδήματα αξιοπρέπειας στα γεράματά τους, σύνταξη αναλογική, ανταποδοτική και δίκαιη

3. Επαναλειτουργία προγραμμάτων στεγαστικής συνδρομής και πρόσβασης σε πολιτισμικές διεργασίες και σε αναψυχή στην βάση των σημερινών οικονομικών δεδομένων και σταδιακή ενίσχυση τους με την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων

4. Επανασχεδιασμός των πόλεων στον άξονα της περιβαλλοντικής ισορροπίας, της ύπαρξης υποδομών και της ολοκληρωμένης πολεοδομικής συγκρότησης ώστε οι πόλεις μας να γίνουν και πάλι ανθρώπινες (αφορά κυρίως μεγάλα αστικά κέντρα)

5. Ενδυνάμωση μορφών και θεσμών αλληλεγγύης, καταναλωτικών οργανώσεων και κάθε άλλης μορφής συλλογικής και δημοκρατικής αντιμετώπισης προβλημάτων στην βάση του εθελοντισμού. Κανόνες αυστηροί για προστασία των αδυνάτων από τράπεζες, καρτέλ και κάθε άλλου τύπου κακών πρακτικών που εφαρμόζονται σήμερα σε βάρος μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας

Οι τέσσερις αυτές θεματικές ενότητες μπορούν να αποτελέσουν κατά τη γνώμη μου την βάση των Κοινωνικών Μεταρρυθμίσεων που θα ενώσουν πολλές και ισχυρές προοδευτικές και δημιουργικές δυνάμεις της χώρας, στην βάση μιας Νέας Διαπραγμάτευσης με τους δανειστές για την αναπτυξιακή πλέον στήριξη της χώρας, να στηριχθούν μεγάλες Κοινωνικές και Διαθρωτικές Μεταρρυθμίσεις και να οδηγηθεί η χώρα στην Παραγωγική και Κοινωνική της Ανασυγκρότηση με κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα Σχέδιο που να αφορά μια κυβέρνηση Εθνικής Συσπείρωσης και Ενότητας με μόνη γραμμή εξαίρεσης τον φασιστικό χώρο. Όποιος νιώθει ότι μπορεί να συμβάλλει σε ένα τέτοιο εγχείρημα, πρέπει να συμμετάσχει. Ας είναι λοιπόν αυτή η συνάντησή μας ένα πρώτο βήμα για τη δημιουργία του Δημοκρατικού Συνδέσμου που θα ενώσει και θα δώσει το κοινό βήμα σε όσους θέλουν να εκφράσουν την επιθυμία τους για μια νέα πορεία της πατρίδας μας.