Εθνική Αρχή Συντονισμού Πτήσεων και άλλες διατάξεις

(Ομιλία στη Βουλή , του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Βουλευτή Αττικής, Βασίλη Οικονόμου  επί της αρχής, των άρθρων και του συνόλου του Σχεδίου Νόμου του Υπουργείου Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων: «Εθνική Αρχή Συντονισμού Πτήσεων και άλλες διατάξεις».)

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Χρήστος Μαρκογιαννάκης): Το λόγο έχει ο κ. Οικονόμου.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: Είναι πραγματικά γεγονός ότι γι’ αυτές τις δικογραφίες που έρχονται πολλές φορές υπό μορφή χιονοστιβάδας στη Βουλή, από τις οποίες δεκάδες μάλιστα έχουν συσσωρευτεί αυτή τη στιγμή και δεν έχει ουσιαστική γνώση ο κάθε Βουλευτής περί τίνος πρόκειται, αλλά ακούμε φημολογίες, συζητήσεις, έξω από τη Βουλή για το τι έχει έρθει μέσα στη Βουλή –γιατί δεν νομίζω να πιστεύει κάποιος ότι σήμερα είχαμε πλήρη ενημέρωση περί τίνος ήρθε εδώ- αν μείνουμε σ’ αυτήν την πεπατημένη, κύριε Πρόεδρε, πραγματικά θα δικαιολογούμε τα χειρότερα που ακούγονται, κύριε Κουκουλόπουλε. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Μη νομίζουμε ότι εδώ μέσα δεν μας παρακολουθούν. Αυτά που συζητιούνται έξω από τη Βουλή είναι τερατώδη. Και γίνονται τερατώδη στη μέση συζήτηση που αναπτύσσεται, διότι πραγματικά δεν πέφτουν τα φώτα.

Ακούω ότι περιμένουμε γύρω στις εβδομήντα ή ογδόντα δικογραφίες. Τι είναι αυτές οι δικογραφίες;

Κύριε Πρόεδρε, η Δημοκρατική Αριστερά έχει ζητήσει –και ξαναθέτει το ζήτημα- την τροποποίηση του Κανονισμού λειτουργίας. Είναι πραγματικά ανυπόφορο να υπάρχει μια τεράστια συζήτηση έξω από την Αίθουσα και οι εντός της Αιθούσης να μη μπορούν να προσεγγίσουν τουλάχιστον το τι έχει έρθει εδώ στο Κοινοβούλιο. Αν από τις ογδόντα συσσωρευμένες δικογραφίες οι πενήντα είναι για πέταμα ποινικώς ή νομικώς, υπάρχουν περιπτώσεις τις οποίες πραγματικά πρέπει να διερευνήσουμε και να μην είναι προνόμιο, όπως είπε ο κ. Μαριάς, μιας συγκεκριμένης κοινοβουλευτικής ομάδας ή κοινοβουλευτικών ομάδων, δηλαδή να μην είναι τελικά η αριθμητική δύναμη μιας κοινοβουλευτικής ομάδας το κλειδί που ξεκλειδώνει το συρτάρι που φυλάσσονται αυτές οι δικογραφίες, αλλά να είναι η διερεύνηση της αλήθειας. Υπάρχουν περιπτώσεις, οι οποίες δεν είναι πολύ δημοφιλείς στα μέσα, που έχουν πιάσει μόνο ένα οκτάστηλο, όμως μπορεί να έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

Εμείς θα προτείνουμε για άλλη μια φορά –ελπίζω να μας ακούει ο κ. Μεϊμαράκης, αλλά να το μεταφέρετε και εσείς ως Αντιπρόεδρος του Σώματος- την τροποποίηση του Κανονισμού, έτσι ώστε όποια δικογραφία έρχεται εδώ, αφού γίνει ένα ξεκαθάρισμα, να μπαίνει σε διαδικασία διερεύνησης και να ξέρουμε τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει και να μην υπάρχουν αιχμάλωτοι, κύριε Κουκουλόπουλε, μέσα στην Αίθουσα. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή κάποιοι που πάνω από το κεφάλι τους αιωρούνται κάποιες δικογραφίες που περιμένουν στο συρτάρι και κάνουν το σταυρό και την προσευχή τους να μη μπουν μέσα σε κανένα πολιτικό παζάρι και τους πάρει η μπάλα.

Ελπίζω και πιστεύω να γίνει αποδεκτό αυτό το αίτημά μας, κύριε Πρόεδρε.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ (Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά): Ευχαριστούμε, κύριε Μουτσινά.

Έχει ζητήσει να προηγηθεί ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της Δημοκρατικής Αριστεράς, κ. Βασίλειος Οικονόμου, και μετά θα μπούμε στον κατάλογο των ομιλητών.

Ορίστε, κύριε συνάδελφε, έχετε το λόγο.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: Ευχαριστώ, κυρία Πρόεδρε, καθώς και τους κυρίους συναδέλφους για την παραχώρηση.

Φυσικά το νομοσχέδιο που σήμερα συζητούμε είναι σημαντικό και καθορίζει και ρυθμίζει αρκετά θέματα τα οποία εκ των πραγμάτων είχαν την ανάγκη αυτής της διευθέτησης.

Βέβαια, πήρε μια τροπή το πράγμα, καθώς μπήκε και ο προσωπικός τόνος και το στοιχείο στην αντιπαράθεση, την οποία εγώ προσωπικά ακόμα, κυρία Πρόεδρε, δεν έχω καταλάβει πού εστιάζεται. Όμως, μου θύμισε επαναφορά σε παλιές εποχές της δεκαετίας του 1980 και του 1990 που γινόταν διαγκωνισμός για την εκλογική  περιφέρεια. Φοβούμαι ότι έτσι όπως έγινε η συζήτηση και η αντιπαράθεση μόνο την ουσία δεν πιάσαμε.

Παρά ταύτα, επειδή πρωταγωνίστησαν και πρόσωπα τα οποία τα εκτιμώ, τα τιμώ και τέλος πάντων έχω μεγαλώσει με τη δική τους ανάμνηση και εικόνα στην πολιτική πάντα με σεβασμό, δεν θα μείνω άλλο στο σχόλιο αυτό.

Θα πω, όμως, ότι ως Δημοκρατική Αριστερά πραγματικά καλούμαστε να τοποθετηθούμε στην επαναθεσμοθέτηση ενός κρατικού οργάνου το οποίο υπήρχε και το οποίο καθόρισε με την πορεία του, τη λειτουργία του ή τη μη λειτουργία του την ανυπαρξία αυτού που λέμε ελληνικό κράτος. Δηλαδή αυτό το κράτος επέτρεψε να οδηγηθούμε σε αυτήν την κατάσταση που ζούμε από το 2010 και μετά, μέχρι σήμερα, δηλαδή σε μια ουσιαστική χρεοκοπία. Νομίζω ότι αυτή η θεσμοθέτηση και η ξανά θεσμοθέτηση, η καινούργια λειτουργία πάνω στη λειτουργία, η αναγνώριση αυτού του συγκεχυμένου τοπίου μέσα στο κρατικό οικοδόμημα απλά επιβεβαιώνει την υποψία –ουσιαστικά την κάνει παραδοχή- ότι έτσι όπως λειτουργήσαμε ως ελληνική πολιτεία, πραγματικά υπάρχουν εξηγήσεις για το γιατί φτάσαμε σε καταστάσεις χρεοκοπίας και αδιεξόδου.

Τι έχουμε εδώ; Έχουμε την προσπάθεια εκ νέου της Κυβέρνησης, της ελληνικής πολιτείας να δημιουργήσει πάλι μία Αρχή η οποία να ρυθμίζει το αυτονόητο, αυτό το οποίο ορίζουν οι ευρωπαϊκές οδηγίες και το ευρωπαϊκό περιβάλλον, δηλαδή την Εθνική Αρχή Συντονισμού Πτήσεων η οποία θα ρυθμίζει τον εθνικό εναέριο χώρο και όλα τα παρεπόμενα. Αυτή, λοιπόν, την ανάγκη ρύθμισης αυτής της λειτουργίας –η οποία φυσικά και δεν προέκυψε σήμερα- επιχείρησε να καλύψει το ελληνικό κράτος το 2007, με μια τότε ίδρυση αντίστοιχης αρχής. Το αποτέλεσμα είναι έξι-επτά χρόνια μετά να κάνουμε την αναγνώριση ενός κενού, μιας αποτυχίας. Θα μου πείτε: Αν κάτι που δημιουργήσαμε δεν μπόρεσε στο τέλος να εκπληρώσει το ρόλο του και δεν εκπληρώθηκαν αυτά που περιμέναμε, πρέπει να μείνουμε στο κακό αποτέλεσμα ή στην κακή αρχή;

 Γι’ αυτό, λοιπόν, η Δημοκρατική Αριστερά βλέπει με θετικό τρόπο τη λειτουργία αυτής της νέας Αρχής, διότι πιστεύουμε ότι αυτό το νέο όργανο της πολιτείας θα είναι τουλάχιστον απεγκλωβισμένο από τα μειονεκτήματα και της αδυναμίες της προηγούμενης Αρχής που, όπως σας είπα προηγουμένως, επί επτά χρόνια δεν μπόρεσε να λειτουργήσει και να ρυθμίσει. Ενεπλάκη στις αντιπαραθέσεις συμφερόντων τοπικών, ιδιωτικών, οικονομικών, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει η πραγματική ρύθμιση θεμάτων τα οποία θα επέτρεπαν την αξιοποίηση αυτού που λέμε ελληνικό αεροδρόμιο, ελληνική αγορά όσον αφορά στην αεροπορική εταιρεία και τέλος πάντων τη δυνατότητα ενός πολύ καλού εργαλείου για να αναπτυχθεί ο ελληνικός τουρισμός και η ελληνική οικονομία.

Εμείς, λοιπόν, πιστεύουμε ότι από τη στιγμή που δεν λειτούργησε η προηγούμενη Αρχή χρειάζεται και απαιτείται η καινούργια ρύθμιση. Σε αυτό είμαστε θετικοί, κύριε Υπουργέ, και πραγματικά πιστεύω ότι η ρύθμιση που φέρνετε και η νέα Αρχή η οποία θα λειτουργήσει δίνει δυνατότητες και πιθανότητες μιας καλής διευθέτησης αυτών των εκκρεμών ζητημάτων που,  όπως σας είπα, για επτά χρόνια οι προηγούμενοι απλά παρακολουθούσαν.

Το ερώτημα είναι: Έπρεπε από το 2007 να φτάσουμε στο 2014 για να προβούμε σε αυτή τη νομοθετική ρύθμιση;

Μια παροιμία λέει «κάλλιο αργά παρά ποτέ»! Όμως, επτά χρόνια είναι χαμένα και αυτό πρέπει να το σημειώσουμε.

Όταν έχουμε φτάσει σ’ αυτό το σημείο, να συζητάμε τι μερίδιο επιμερίζεται κάθε παράταξη σ’ αυτά τα χαμένα χρόνια, φαντάζει απέραντη σπατάλη χρόνου και φαιάς ουσίας για να πούμε ότι, τελικώς, κάποιος έχει μεγαλύτερο μερίδιο και κάποιος έχει μικρότερο μερίδιο. Νομίζω ότι όλοι μαζί έχουμε την ευθύνη αυτής της αδιέξοδης πορείας ή αυτοί που κυβέρνησαν, τέλος πάντων, σαν πολιτική τάξη.

Απλά, μια υπενθύμιση και μια διευκρίνιση εμείς ζητούμε, κύριε Υπουργέ, σε σχέση με τα στρατιωτικά αεροδρόμια και τη χρήση τους. Δεν ξέρω εάν με παρακολουθείτε, αλλά εμείς θέλουμε μια διευκρίνιση για τα στρατιωτικά αεροδρόμια. Έθεσε και ο Εισηγητής μας το θέμα αν αφορά μόνο τα πολιτικά αεροδρόμια ή και τα στρατιωτικά. Διότι, όπως καταλαβαίνετε, ο ειδικός ρόλος της χώρας μας, των αεροδρομίων, των νησιών και το πώς λειτουργούν αυτά τα αεροδρόμια σε σχέση με αυτή την Αρχή και με τις χρονοθυρίδες, πρέπει να είναι ένα στοιχείο το οποίο να λαμβάνει υπ’ όψιν της και η πολιτική ηγεσία και η Αρχή την οποία έχουμε δημιουργήσει.

Ως προς τα υπόλοιπα θέματα, δεν θα πω καθόλου στην αντιπαράθεση που προηγουμένως άκουσα.

Δεν ήσασταν εδώ, κύριε Υπουργέ. Δεν μου άρεσε εμένα καθόλου προσωπικά να παρακολουθώ αυτή την κοινοβουλευτική «μάχη» -έτσι να το πούμε;- διότι θεωρώ ότι η ουσία είναι εντελώς διαφορετική και είναι κάπου αλλού. Όσοι το παρακολούθησαν -γιατί δυστυχώς δεν το παρακολουθούν μόνο οι Βουλευτές που είναι παρόντες εδώ ή παρούσες, αλλά το παρακολουθεί και ο ελληνικός λαός δια της τηλεοράσεως της Βουλής- νομίζω ότι δεν θα βγουν σοφότεροι απ’ αυτή τη συζήτηση.

Εμείς, σαν Δημοκρατική Αριστερά, θέλουμε το κράτος πραγματικά να έχει ένα ρόλο παρεμβατικό, ειδικά σ’ αυτό που λέμε δημόσια έργα. Όπως θυμάστε, ένα μήνα πριν, που φέρατε τις συμβάσεις για τους οδικούς άξονες, εμείς τουλάχιστον σαν Δημοκρατική Αριστερά ήμασταν πολύ επιφυλακτικοί σε ποιο κομμάτι; Της χρηματοδότησης αυτών των μεγάλων έργων. Εμείς λέγαμε φυσικά ότι, ναι, θέλουμε τα μεγάλα έργα, θέλουμε να ανοίξουν θέσεις εργασίας, αλλά η χρηματοδότηση αυτών των έργων δεν μπορούσε να γίνει μόνο, παίρνοντας το βάρος ο δημόσιος τομέας, δηλαδή, το κράτος και ο χρήστης, δηλαδή, ο πολίτης ο οποίος χρησιμοποιεί τα διόδια.

Εκεί είδαμε μια αδυναμία, μια έλλειψη ανάληψης ευθύνης από τον ιδιώτη, από τον εργολάβο, από τον επενδυτή, από τον παραχωρησιούχο. Εκεί είδαμε αυτή την έλλειψη, γι’ αυτό άλλωστε ήμασταν και επικριτικοί και αν θυμάστε, δεν ψηφίσαμε τότε, πριν ένα μήνα, τη συμφωνία που είχατε φέρει στη Βουλή σε σχέση με τους οδικούς άξονες. Είναι ένας λόγος για τον οποίο δεν θα ψηφίσουμε και αυτό το νομοσχέδιο, γιατί βλέπουμε ότι αυτό το κομμάτι της χρηματοδότησης των έργων αυτών -και μιλώ για την Εγνατία Οδό με τα παράπλευρα διόδια- ξανάρχεται σ’ αυτό το νομοσχέδιο και είναι για τη Δημοκρατική Αριστερά ένα ζήτημα το οποίο εμείς δεν θέλουμε να το υποστηρίξουμε.

Εμείς πιστεύουμε ότι δεν μπορεί να επιμερίζεται το βάρος, ειδικά για την Εγνατία Οδό η οποία αφορά γεωγραφικά περιοχές οι οποίες καταλαβαίνετε ότι χρειάζονται ανάπτυξη, χρειάζονται κίνητρα, χρειάζονται δυνατότητες. Θεωρούμε ότι είναι αυτό άλλο ένα οικονομικό βάρος -υπέρμετρο- για τους κατοίκους και την οικονομική ζωή της περιοχής της Δυτικής Μακεδονίας και της Κεντρικής Μακεδονίας.

Υπ’ αυτή, λοιπόν, την έννοια, όπως και για την περίπτωση του Τεχνικού Επιμελητηρίου, εγώ θα μείνω στη θέση που είπε ο Ειδικός Αγορητής μας, ο κ. Ψύρρας, ο οποίος είπε ότι πρέπει να ξαναδούμε το θέμα όχι με την έννοια που το είπε ο κ. Κακλαμάνης. Εμείς είμαστε τελείως διαφορετικοί ως προς τις αντιλήψεις με τις οποίες το προσεγγίζει ο κ. Κακλαμάνης. Όμως, επειδή υπήρξε μεγάλη προσέγγιση από πολλές πλευρές, μήπως πρέπει να δούμε και άλλα θέματα και εμείς πιστεύουμε ότι αυτό το νομοσχέδιο έχει τρεις βάσεις. Είναι ουσιαστικά τρία νομοσχέδια σε ένα. Πιστεύουμε ότι το κομμάτι του Τεχνικού Επιμελητηρίου μπορούσε να το φέρει ως ένα ειδικό νομοσχέδιο ο Υπουργός, όχι ότι δεν έχει το δικαίωμα και δεν μπορεί να παίρνει τις πρωτοβουλίες της η Κυβέρνηση, αλλά και ο κύριος Υπουργός.

Από εκεί και μετά, εγώ θα μείνω εκεί. Δεν θα πω την προσωπική μου άποψη, γιατί εγώ βλέπω με ενδιαφέρον την πρόταση του Υπουργού. Όμως, προσέξτε να δείτε το εξής: Το ζήτημα που έχουμε να δούμε τώρα, όπως και να είναι, κύριε Υπουργέ, είναι ότι πρέπει να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις σε σχέση με ποιο κομμάτι;

Σε σχέση με το κομμάτι ότι υπάρχει μια κρατική λειτουργία αυτή τη στιγμή. Πάλι, θα μου πείτε, κράτος είναι το Τεχνικό Επιμελητήριο, νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου. Όμως, δεν είναι στον έλεγχο του κεντρικού κράτους. Εγώ δεν έχω τη μεγάλη διαφωνία ότι σώνει και καλά πρέπει ένας κεντρικός οργανισμός να τα ελέγχει και να τα καθυποτάσσει όλα. Όμως, τέλος πάντων, σταματώ εδώ, μένω στη θέση που πήρε ο Εισηγητής μας, την οποία και σέβομαι.

Από εκεί και μετά, τα θέματα τα οποία εμείς θα βάλουμε αύριο επί των άρθρων θα έχουν να κάνουν με μια διάθεση να συνεισφέρουμε στη βελτίωση του νομοσχεδίου. Επί της αρχής θα είμαστε επιφυλακτικοί, όπως είπα, δεν θα το στηρίξουμε, αλλά υπάρχουν άρθρα τα οποία έχουν ενδιαφέρον. Το πρώτο κομμάτι ειδικά νομίζουμε ότι πρέπει να προχωρήσει, δηλαδή η νέα αρχή και από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα θα τα δούμε.

Ευχαριστώ.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ (Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά): Ευχαριστούμε.