«Πλησιάζει η ώρα μιας Κυβέρνησης Ειδικού Σκοπού και Μεγάλων Συνεργασιών»

(Ομιλία του Βουλευτή Αττικής Βασίλη Οικονόμου, στη Βουλή για το αίτημα χορήγησης ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση 09-10-2014)

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Χρήστος Μαρκογιαννάκης): Τον λόγο έχει ο κ. Οικονόμου για επτά λεπτά.

Εσείς κύριε Υπουργέ, κύριε Καρασμάνη, θα έχετε τον λόγο ευθύς μετά τον κ. Οικονόμου.

ΕΙΡΗΝΗ-ΕΛΕΝΗ ΑΓΑΘΟΠΟΥΛΟΥ: Στο τέλος τους αναφέρετε. Εσείς το είπατε.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: Περιμένουμε με ιώβεια υπομονή.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Χρήστος Μαρκογιαννάκης): Σας παρακαλώ. Γίνεται μία εναλλαγή. Μιλούν δυο-τρεις Βουλευτές και ένας Υπουργός.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: Ήταν να μιλήσω στις 18.30΄, κύριε Πρόεδρε, και έχει φτάσει 23.30΄. Έλεος με τους Υπουργούς και με όλον τον κόσμο τον καλό! Πέντε ώρες περιμένουμε εδώ πέρα υπομονετικά. Δώστε και σ’ εμάς λίγο τον λόγο, τους Ανεξάρτητους Βουλευτές.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Χρήστος Μαρκογιαννάκης): Μα, σας έδωσα τον λόγο, κύριε. Τι θέλετε τώρα και διαμαρτύρεστε;

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: Σας είμαι υπόχρεος. Για τους Υπουργούς το λέω, που δεν μπορούμε να πάρουμε σειρά εμείς οι απλοί Βουλευτές.

Κύριε Πρόεδρε, η σημερινή διαδικασία, η οποία πραγματικά είναι ενδιαφέρουσα γιατί ακούμε τις απόψεις και τις θέσεις που η Κυβέρνηση με την εμπιστοσύνη που ζητάει από το Κοινοβούλιο θέλει και επιδιώκει να επιβεβαιώσει την πολιτική της ισχύ, πραγματικά δίνει την ευκαιρία σε όλους –και σ’ εμάς τους Βουλευτές και τους Ανεξάρτητους Βουλευτές ιδιαίτερα- να πούμε τον λόγο μας, να δώσουμε τα επιχειρήματά μας για το αν θα υποστηρίξουμε ή όχι αυτήν την εμπιστοσύνη δίνοντας την ψήφο μας.

Όμως, θέλω να κάνω ένα σχόλιο πριν πω και τη θέση μου σε σχέση με το συγκεκριμένο αυτό θέμα. Το σχόλιο αυτό έχει να κάνει με τους λόγους που άκουσα προηγουμένως, όλο το απόγευμα, ειδικά των πολιτικών Αρχηγών.

Θα έλεγα, κύριε Πρόεδρε, ότι η τοποθέτηση του κ. Βενιζέλου πραγματικά φέρνει στην επικαιρότητα και επαναφέρει στη μνήμη προηγούμενα επεισόδια αυτής της μακράς και βασανιστικής πορείας της χώρας μας και μιλάω για τον Μάιο του 2010, όταν ψηφίστηκε σ’ αυτήν την Αίθουσα το πρώτο μνημόνιο.

Το λέω αυτό, διότι εγώ ήμουν από αυτούς τους λίγους Βουλευτές οι οποίοι είχαμε καταθέσει τότε τις ενστάσεις μας για το αν πραγματικά είχε γίνει διαπραγμάτευση για εκείνο το πρώτο μνημόνιο. Κάποιοι ελάχιστοι Βουλευτές –τρεις από το ΠΑΣΟΚ τότε, η Αντιπολίτευση βέβαια, αλλά τέλος πάντων, ελάχιστες φωνές- σε αυτήν την Αίθουσα είχαμε ισχυριστεί ότι δεν είχε γίνει διαπραγμάτευση.

Τότε διαγραφήκαμε σε κάποια λίγα δευτερόλεπτα. Ο τότε «αυτοκράτωρ» της πολιτικής εξουσίας θεώρησε σκόπιμο, πριν καν τελειώσει ο κατάλογος των Βουλευτών που ψήφιζαν, να διαγραφούν οι Βουλευτές, να τους «σφάξουμε στο γόνατο» και να τους στείλουμε «στο πυρ το εξώτερο». Ένα «ΠΑΡΩΝ» είχα ψηφίσει. Δηλαδή, είχα πει ότι πιθανόν και να μην είναι ο καλύτερος τρόπος αυτός που επιλέχθηκε από την τότε Κυβέρνηση. Ήταν καταδικαστικό για τους Βουλευτές όμως...

Σήμερα άκουσα, λοιπόν, τον κ. Βενιζέλο να δικαιώνει αυτήν τη θέση, ότι πραγματικά δεν έγινε διαπραγμάτευση. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, με τους χειρότερους όρους. Είπε, βέβαια, μετά ότι υπήρξαν επόμενα επεισόδια, τα οποία καλυτέρευσαν εκείνο το πρώτο κείμενο, την πρώτη διαπραγμάτευση, το πρώτο μνημόνιο. Εντάξει, είναι μια άποψη δική του. Δεν θα κάτσω τώρα να την αναλύσω ούτε να αντιπαρατεθώ σε αυτήν.

Όμως, να πω ότι θυμάμαι τότε πως και αυτός δεν είπε κάτι διαφορετικό από τον τότε Πρωθυπουργό. Ήταν Υπουργός Άμυνας τότε. Να πει, για παράδειγμα, «μήπως και δεν είναι έτσι τα πράγματα όπως επιλέχθηκαν από την Κυβέρνηση το 2010», την πρώτη Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που έφερε τότε, όπως όλοι θυμάστε, το πρώτο μνημόνιο.

Το λέω για ιστορικούς λόγους, όχι για να πω ότι δικαιώθηκα διά του λόγου του κ. Βενιζέλου, αλλά για να πω ότι αυτή η σημερινή πρόταση για την εμπιστοσύνη που ζητάει η Κυβέρνηση έχει «μακριά ουρά» στο χρόνο, τα θέματά της πάνε πίσω στο χρόνο. Δεν είναι ένα επεισόδιο σημερινό ούτε πρέπει να τη δούμε σαν μια αυτόνομη υπόθεση. Πρέπει να τη δούμε στη διάρκεια όλων αυτών των βημάτων που έγιναν και μιλάω για την προσπάθεια διάσωσης της χώρας και τον τρόπο που επιλέχθηκε από κάποιες δυνάμεις, τον αντίλογο που υπάρχει βέβαια, τον άλλο αντίλογο που υπάρχει και ο οποίος δεν είναι απαραίτητο να ταυτοποιείται με τη σημερινή θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Τέλος πάντων, υπάρχουν και Βουλευτές, υπάρχουν και πολιτικές θέσεις, υπάρχουν και πολιτικές δυνάμεις, που πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει δημοσιονομική σταθερότητα, μπορεί να υπάρξει ευρωπαϊκός δρόμος για τη χώρα. Όμως, όλα αυτά μπορούν να γίνουν με κοινωνική δικαιοσύνη και με ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικών προτάσεων για αλλαγές στο πολιτικό σύστημα.

Πάλι άκουσα τον Πολιτικό Αρχηγό να λέει προηγουμένως για τις ριζοσπαστικές προτάσεις που χρειάζονται και πρέπει να υπάρχουν, για διάφορες πρωτοβουλίες που θέλει να πάρει, όπως είναι τα κόκκινα δάνεια. Και άκουσα και άλλον πολιτικό αρχηγό που δεν έχει κοινοβουλευτική ομάδα σήμερα εδώ, αλλά φιλοδοξεί –και πιστεύω ότι θα αποκτήσει, όπως βλέπω και στα γκάλοπ- να μιλάει κι αυτός για τις ριζοσπαστικές προτάσεις του κέντρου.

Εμείς οι οποίοι ισχυριζόμαστε και λέμε ότι έχουμε κι εμείς τις προτάσεις μας για κάποιες σημαντικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν σε αυτήν τη χώρα, τις χαρακτηρίζουμε ως ριζοσπαστικές προτάσεις. Και επειδή γίναμε πολλοί ριζοσπάστες σε αυτήν την Αίθουσα και εκτός της Αιθούσης, έχουμε το δικαίωμα, από τη στιγμή που έχουμε κάνει πολλές προσπάθειες και έχουμε περάσει διά πυρός και σιδήρου –κάποιοι τουλάχιστον- μέσα σε αυτό το πολιτικό σκηνικό των τελευταίων πέντε χρόνων, να πούμε ότι δεν φτάνει αυτή η προσπάθεια και η πορεία που έχει καταβάλει η Κυβέρνηση. Δεν φτάνει. Υπάρχουν μεγάλα ελλείμματα.

Στο παρελθόν δώσαμε μια δυνατότητα σε αυτήν την Κυβέρνηση –και μιλάω όταν ήταν στην κυβέρνηση και η Δημοκρατική Αριστερά- να κρατήσει τη χώρα στην Ευρώπη –πράγμα το οποίο έγινε- και να ξεφύγουμε από μια άτακτη χρεοκοπία –πράγμα που έγινε. Όμως, αυτό ήταν το σημείο «μηδέν», ο πάτος. Πρέπει να ξεφύγουμε από αυτό. Δεν μπορεί η χώρα να συνεχίζει σε αυτήν την κατάσταση που σήμερα κινείται.

Τα στοιχεία της κοινωνικής δικαιοσύνης αυτήν τη στιγμή δεν εκπληρούνται, η κατανομή των βαρών δεν είναι δίκαιη. Υπάρχουν κοινωνικές τάξεις, πρόσωπα, καταστάσεις –ακροθιγώς κάτι λέγεται σήμερα και χθες στην Αίθουσα- οι οποίοι δεν συμμετέχουν στην υπέρβαση της κρίσης, κύριε Πρόεδρε. Υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι διάγουν βίο ανθηρό και χαρούμενο σε αυτήν τη χώρα και δεν συμμετέχουν στο ξεπέρασμα της κρίσης.

Αυτό, λοιπόν, είναι ευθύνη της Κυβέρνησης. Δεν θα πω πολλά. Θέλω να πω κάτι πολύ συγκεκριμένο σε σχέση με μια πρόταση που άκουσα από τον αγαπητό συνάδελφο Σπύρο Λυκούδη για την κυβέρνηση της εθνικής συνεννόησης και του μεγάλου συνασπισμού, όπως ετέθη από το Βήμα εδώ. Νομίζω ότι ο Σπύρος Λυκούδης πολύ καλά τα είπε τα πράγματα. Το λέω γιατί έβαλε μέσα σ’ αυτή την Κυβέρνηση τις δυο μεγάλες παρατάξεις που αυτή τη στιγμή υπάρχουν όχι μόνο μέσα στην Αίθουσα αλλά όπως φαίνεται και στη χώρα: τη Νέα Δημοκρατία και το ΣΥΡΙΖΑ. Θα μου πείτε ότι αυτά είναι αδιανόητα πράγματα, ότι δεν γίνονται ότι πάμε να γυρίσουμε σελίδα. Δεν παίζει τίποτα απ’ αυτά τα δύο. Τα είχαμε ακούσει. Ήταν ομηρικές οι μάχες που δίνονταν εδώ, πιο μεγάλες από τις σημερινές, σε άλλες εποχές.

Ας συζητήσουμε κι αυτή την πρόταση –και σήμερα, γιατί όχι;- μήπως το επόμενο διάστημα είναι επ’ ωφελεία του λαού και της πατρίδος, αν υπάρχει αυτή η κυβέρνηση, η μεγάλη κυβέρνηση των μεγάλων αποφάσεων.

Για τη διαπραγμάτευση του χρέους, την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, για έναν νέο εκλογικό νόμο, για τη συνταγματική αναθεώρηση χρειάζονται ριζοσπαστικές αποφάσεις και λύσεις. Εγώ, καθώς και πολλοί άλλοι και η κίνηση στην οποία συμμετέχω, ο Δημοκρατικός Σύνδεσμος και πολλές άλλες κινήσεις και πολλά πρόσωπα και πολλά άλλα κομμάτια και χώροι και από το κέντρο και από την Κεντροαριστερά θα είμαστε διατεθειμένοι να συμμετέχουμε σε μια νέα τέτοια πορεία για τη χώρα που σημαίνει εθνική συνεννόηση, νέα πορεία, νέες συναντήσεις.

Αυτά είναι ζητήματα στα οποία εγώ τουλάχιστον είμαι διατεθειμένος να συνεισφέρω, αλλά δεν μπορώ να συνεισφέρω στην ψήφο εμπιστοσύνης για την Κυβέρνηση για τους λόγους που ανέφερα προηγουμένως. Γι’ αυτό θα ψηφίσω «κατά».

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Χρήστος Μαρκογιαννάκης): Ευχαριστούμε, κύριε συνάδελφε.