ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΧΩΡΙΣ ΜΑΝΔΑΡΙΝΟΥΣ

(Ομιλία στη Βουλή  του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Βασίλη Οικονόμου στη συζήτηση του Σχεδίου Νόμου του Υπουργείου Μακεδονίας και Θράκης «Αντικατάσταση και συμπλήρωση διατάξεων για τη Ζώνη Καινοτομίας Θεσσαλονίκης» 21-8-2013)

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: Κυρία Πρόεδρε, κύριε Υπουργέ, ζούμε σε μία ιδιόμορφη πολιτική περίοδο, μέσα στην οποία –όπως καταλαβαίνετε- με την κουφόβραση που όλοι διαισθανόμαστε, η οποία δεν έχει να κάνει μόνο με το καλοκαιρινό της εποχής, αλλά και με την υποβόσκουσα κοινωνική ένταση, η οποία πραγματικά ψάχνει να βρει τρόπους και βαλβίδες εκτόνωσης.

Νομίζω ότι στη χθεσινή σύσκεψη, με κυβερνητικούς παράγοντες, με προεξέχοντα τον Υπουργό Οικονομικών, ο κ. Σαμαράς ευφυώς λειτούργησε στην όλη συζήτηση που αναπτύσσεται από την Κυβέρνησή –το ερώτημα είναι αν είναι ερήμην του, φαίνεται να είναι ερήμην του και αυτό είναι πρόβλημα και για τον ίδιο βέβαια- όπου στο θέμα των πλειστηριασμών προσπάθησε τελευταία στιγμή -και το πέτυχε νομίζω, αλλά νομίζω ότι θα είναι πρόσκαιρο- να μεταθέσει την προβληματική του ζητήματος των πλειστηριασμών.

Οι πλειστηριασμοί, προσέξτε, είναι ένα ζήτημα το οποίο λειτουργεί συμβολικά και ουσιαστικά. Ουσιαστικά λειτουργεί γιατί μιλάμε για χιλιάδες πρώτες οικίες, για την κατοικία του Έλληνα. Συμβολικά λειτουργεί γιατί μιλάμε για την προσπάθεια μιας ζωής, χιλιάδων ελληνικών οικογενειών.

Ο κ. Παπανδρέου με την πολιτική του στο πρώτο μνημόνιο – τον Μάιο του 2010- σας διαβεβαιώ όπου και αν ανατρέξετε στις τότε μετρήσεις τον Ιούνιο –και δεν έχω τώρα εδώ το αντίστοιχο φύλλο της εφημερίδας ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ- του 2011, δηλαδή μετά από ενάμισι χρόνο σχεδόν, ξέρετε πόσο είχε μέσο όρο μετρήσεων στα γκάλοπ; Είχε 31%.

Ο κ. Σαμαράς, η Νέα Δημοκρατία, είχε 29%. Δηλαδή μετά από δεκαπέντε και πλέον μήνες ο κ. Παπανδρέου, παρ’ όλο που είχε φορτωθεί ένα μνημόνιο, δύσκολες πολιτικές αποφάσεις, προηγείτο ακόμα του κ. Σαμαρά το καλοκαίρι του 2011. Πότε κατέρρευσε; Μόλις είχε τη φαεινή ιδέα του χαρατσιού, μόλις πήγε σε όλη την Ελλάδα το ρεπόρτο ότι ο καθείς επί της ακίνητης περιουσίας θα πληρώσει δια της ΔΕΗ. Εκεί υπήρξε η καταστροφή και η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ σαν πολιτικός φορέας. Το Δεκέμβριο του 2011 πήγαν τα χαρτιά στα σπίτια, το Φεβρουάριο του 2012 ο κ. Παπανδρέου ήταν στο 17% και κατέληξε εκεί που κατέληξε.

Γιατί το λέω αυτό; Πρέπει να καταλάβετε ότι το συμβολικό στοιχείο της περιουσίας, του ακίνητου, της κατοικίας για τον Έλληνα είναι ένα στοιχείο το οποίο δεν μπορείτε να το βάλετε στη συζήτηση με όρους δημοσιονομικούς ή τραπεζικούς ή οικονομικούς ή τεχνοκρατικούς. Το επιχειρήσατε τώρα αυτό το διάστημα και πιάσατε τον απόηχο. Ήταν αρνητικός και πραγματικά αυτός ο απόηχος σας έβαλε φρένο.

Γι’ αυτό λέω ότι ευφυώς έπραξε ο κ. Σαμαράς και κέρδισε χρόνο. Δεν ξέρω για πόσο. Πότε θα το ξαναφέρει; Θα το φέρει το Σεπτέμβριο; Θα το φέρει τον Οκτώβριο; Περιμένει τις γερμανικές εκλογές; Είναι κατανοητό αυτό. Τότε θα κάνουμε τη συζήτηση πραγματικά επί της ουσίας, τι σημαίνει και πώς πρέπει και αν πρέπει η συντεταγμένη πολιτεία να βάλει πλάτη στη μέση ελληνική οικογένεια, ειδικά στα μεσαία ή τα χαμηλά εισοδήματα για να μπορέσουν να κρατήσουν έστω το σπίτι τους. Αφού δεν μπόρεσαν να κρατήσουν το μισθό, δεν μπόρεσαν να κρατήσουν χιλιάδες την εργασία τους, να κρατήσουν τουλάχιστον το σπίτι τους. Η συζήτηση αυτή θέλει ανθρωπιά μέσα της, θέλει ευαισθησία, θέλει κοινωνική δικαιοσύνη, θέλει πολλά στοιχεία, για να την κάνεις με τέτοια σοβαρότητα και με τέτοιον τρόπο, ώστε να είναι ωφέλιμη για το λαό.

Βέβαια, με έκπληξη άκουσα τον κ. Λαφαζάνη να μην συνηγορεί με την κίνηση στο Πολυτεχνείο από την αστυνομία. Γι’ αυτό σας λέω ότι υπάρχει μία κουφόβραση και μία εξέλιξη των πραγμάτων. Θα πω για το νομοσχέδιο ότι φοβούμαι ότι θα αδικηθεί από τα γεγονότα και την επικαιρότητα. Αλλά άκουσα τον κ. Λαφαζάνη να απορεί και να ενίσταται, όταν μία συντεταγμένη πολιτεία πρέπει να πράττει το αυτονόητο: ευνομία και ευταξία.

Δεν γίνεται, κύριε Αλεξόπουλε, που σας βλέπω τώρα μπροστά, όταν σε χώρους πανεπιστημιακούς βρίσκουμε δεκάδες-εκατοντάδες αντικείμενα, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να γίνει κλοτσοπατινάδα εδώ στην Αθήνα ξανά, να ενιστάμεθα. Δεν γίνεται. Δηλαδή, πρέπει να κατακτήσουμε ένα κοινό τόπο για να συζητάμε και να λέμε τι; Να μιλάμε για το άσυλο στο πανεπιστήμιο, όταν μιλάμε για τη διακίνηση των ιδεών. Αλλά όταν μιλάμε για γκάνγκστερ και για καταστάσεις ανομίας, δεν συζητάμε. Εκεί «κάτω τα χέρια». Εκεί θα υπάρξει αυτό που λέμε πραγματικά δημοκρατική τάξη. Όχι αστυνομική τάξη, αλλά δημοκρατική τάξη.

Άρα, λοιπόν, πρέπει η συζήτηση να μπαίνει σε κάποιες βάσεις και πραγματικά πρέπει να έχουμε κοινούς κώδικες για να συζητάμε. Άμα δεν μπορούμε να έχουμε και αυτούς τους κοινούς κώδικες, δεν θα μπορούμε να κατανοήσουμε και να συζητήσουμε ακόμα και αυτό το νομοσχέδιο, για το οποίο προσπαθώντας οι πολιτικές πτέρυγες να το φέρουν στα μέτρα τους έκανε ο καθένας και η καθεμία τις τοποθετήσεις τους.

Άκουσα την αγωνία να πούμε ένα «ναι», γιατί δεν μπορείς να μην πεις «ναι». Όμως, προηγουμένως πρέπει να πεις πενήντα «όχι» για να δικαιολογηθείς στο ακροατήριό σου. Τραγικές καταστάσεις για μένα, αν για τα αυτονόητα, αν δηλαδή το να δημιουργήσεις αναπτυξιακά εργαλεία μέσα από την καινοτομία, μέσα από την επιχειρηματικότητα, μέσα από τις νέες τεχνολογίες, αν αυτό το πράγμα είναι ζητούμενο σε αυτήν την Αίθουσα σήμερα το 2013.

Πάντως, κύριε Υπουργέ, πραγματικά σε αυτά τα χρόνια που παρουσιάζομαι μέσα στην Αίθουσα έχω δει αρκετούς Υπουργούς να περνάνε και σας το έχω ξαναπεί με πολύ σεβασμό και εκτίμηση στο πρόσωπό σας, διότι θεωρώ ότι είστε από τους αξιόλογους πολιτικούς της Νέας Δημοκρατίας, ότι  προσπαθείτε πραγματικά να δώσετε σάρκα και οστά σε αυτό που λέγεται «Υπουργείο Μακεδονίας- Θράκης».

Βέβαια, το έχουμε ιδρύσει και καταργήσει αυτό το Υπουργείο πολλάκις σε αυτή την Αίθουσα. Αυτό είναι το δυστύχημα σε αυτήν εδώ την πολιτική ελληνική τάξη, ότι αναλόγως «το σβήνω, το ξαναγράφω». Είμαστε σε φάση τώρα που υπάρχει αυτό το Υπουργείο!

Θυμάστε ότι σε μια ανάλογη νομοθετική πρωτοβουλία που είχατε πάρει πριν κάποιους μήνες σας είχα πει: «Να μην είστε ο Υπουργός ή το Υπουργείο των δημοσίων σχέσεων και των κοινωνικών εκδηλώσεων.»

Προσπαθείτε να δώσετε ένα νόημα σε αυτό το Υπουργείο κάνοντας αυτές τις νομοθετικές παρεμβάσεις. Είναι πολύ θετικό και γι’ αυτό άλλωστε η Δημοκρατική Αριστερά εκ των πραγμάτων ψηφίζει επί της αρχής αυτή την πρωτοβουλία, γιατί, όπως και να το δεις, όπως και να το πεις, μιλάμε για πράγματα αυτονόητα και θετικά.

Όμως, η περιγραφή της κατάστασης που κάνετε διά του νομοσχεδίου δείχνει την ελληνική παθογένεια. Από το 2006 ερχόμαστε στο 2013. Αυτό και μόνο δεν είναι παραδοχή ήττας του ελληνικού συστήματος; Και δεν θέλω να πω συγκεκριμένα της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, του ενός και του άλλου». Γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, σε αυτά τα αδιέξοδα, τα οποία τα περιέγραψε και ο κ. Μαριάς και άλλοι ομιλητές; Αναφέρθηκαν στο ελληνικό πρόβλημα.

Ίσως μου πείτε ότι για το ελληνικό πρόβλημα είναι παρωνυχίδα η συγκεκριμένη περίπτωση. Καθόλου παρωνυχίδα! Εκδοχή του δεν είναι ότι το 2006 προσπάθησε η ελληνική πολιτεία να φτιάξει μια καινοτόμο ζώνη στην Θεσσαλονίκη και έρχεται να πει το 2013 ότι αυτό το εγχείρημα που είχε κάνει πριν επτά χρόνια είναι στα χαρτιά ακόμα και μήπως του δώσει τώρα πραγματική υπόσταση μετά από επτά χρόνια;

Τι έκαναν αυτοί οι άνθρωποι επτά χρόνια; Επτά χρόνια! Δεν είναι εγκληματικές αμέλειες αυτές; Δεν είναι τεράστια τα λάθη; Δεν έχουν ονοματεπώνυμο αυτοί που επί επτά χρόνια το άφηναν αυτό το πράγμα και μαράζωνε και ευτελίστηκε και έχει γίνει σήμερα θέμα νέας νομοθετικής ρύθμισης; Και φυσικά πρέπει να γίνει αυτός ο απολογισμός.

Λείπει τώρα ο αγαπητός κ. Λαφαζάνης. Τι να πω όμως; Ότι δεν είναι όλα διαλυμένα; Φυσικά, όλα διαλυμένα είναι. Τι να συζητάμε; Τι θα κάναμε; Δεν θα κάναμε κάτι καινούργιο; Φέρνετε μια νομοθετική ρύθμιση και είναι το ελάχιστο που έπρεπε να κάνετε –και μπράβο! Άρα, αφού έχουμε τη νομοθετική ρύθμιση εδώ, θα πρέπει να δούμε αν μπορεί πλέον το δεύτερο εγχείρημα να είναι επιτυχές. Αυτό κοιτάμε και ελπίζουμε. Έτσι και το πρόσωπό σας θα δοκιμαστεί, όταν θα κάνετε τον απολογισμό και εσείς ο ίδιος, αλλά κι εμείς σε σχέση με τον έλεγχο των δικών σας λειτουργιών και δράσεων.

Ελπίζω ωστόσο να μην κάνουμε εδώ χρήση των μελετών που λένε ότι για να γίνεις καλός επιχειρηματίας πρέπει να αποτύχεις δυο, τρεις, τέσσερις φορές. Έχουμε μια αποτυχία, τελειώσαμε! Δεύτερη δεν χωράει. Καταλαβαίνετε βέβαια τι εννοώ.

Πήραμε τα διδάγματα, τα παραδείγματα της λάθος πορείας επτά χρόνων. Τώρα, πρέπει να πετύχουμε. Πρέπει να πετύχει. Τι να πετύχει; Μια ζώνη καινοτομίας για το χώρο της Βορείου Ελλάδος -τη Θεσσαλονίκη- όπου θα αναπτυχθούν δράσεις και να αποτελέσει έναν πόλο-μαγνήτη μήπως και μπορέσουμε και φέρουμε κεφάλαια, εταιρείες, δυνατότητες ανάπτυξης για την περιοχή. Λογικότατο!

Πρέπει να πετύχει μήπως και καταφέρουμε να κρατήσουμε στην πατρίδα τα νέα παιδιά τα οποία σπούδασαν και αποτελούν ένα φοβερό ανθρώπινο δυναμικό, μήπως μπορέσουμε και τους δώσουμε διέξοδο από εκεί και μήπως είναι μια καλή δυνατότητα εισροής χρήματος, ανάπτυξης, πλούτου, που θα διαχυθεί στην κοινωνία και θα είναι μια πολύ καλή αφορμή και ευκαιρία για την πατρίδα μας.

Εγώ προσωπικά καθόλου δεν ήθελα την ανάμειξη του δημοσίου. Δεν μπορώ να καταλάβω την αγωνία του τύπου «δεν είναι το δημόσιο από πάνω». Όχι, καθόλου να μην είναι. Τέρμα το δημόσιο! Δεν θα ασχοληθεί ο κύριος Υπουργός ή ο κύριος διοικητής ή ο μανδαρίνος του κράτους και με αυτό το πράγμα.

Τι θέλουμε; Ευρωπαϊκά προγράμματα. Ο αγαπητός κ. Λαφαζάνης είπε πάλι «το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων πού πάει»;  Όχι, να μην γίνει μόνο από εκεί η χρηματοδότηση. Έχεις τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Όμως, αν στα ευρωπαϊκά προγράμματα, Υπουργέ μου, υπάρχουν πενήντα προϋποθέσεις για να μπει ο φουκαράς νέος επιχειρηματίας, το νέο παιδί, ο νέος άνθρωπος που έχει μια ωραία ιδέα και θέλει να την εφαρμόσει, τότε είναι δύσκολο να τα καταφέρει.

Από την τράπεζα υπάρχει δυνατότητα να πάρει δάνειο; Ούτε μια στο δισεκατομμύριο. Λεφτά έχει στην τσέπη; Δεν έχει για να μπορεί να χρηματοδοτήσει τη νέα του ιδέα. Μην του βάλεις πενήντα προϋποθέσεις για να πάρει το ευρωπαϊκό πρόγραμμα! Μην τους τις βάζεις, γιατί δεν θα το πάρει και θα μείνει στα χαρτιά. Γι’ αυτό και έχουμε σήμερα μια απορροφητικότητα από τις τελευταίες στην Ευρώπη.

Δώσε του τη δυνατότητα να πάρει το ευρωπαϊκό πρόγραμμα. Έχεις, λοιπόν, κονδύλια και κάθονται. Μαραζώνει χρήμα, μαραζώνουν οι δυνατότητες και μαραζώνει κόσμος γιατί μαθαίνει και ακούει ότι υπάρχουν ευρωπαϊκά προγράμματα, πάει να πλησιάσει με ενθουσιασμό και με ελπίδα και βρίσκει μπροστά του ένα τείχος ουσιαστικά.

Γιατί όμως -έρχομαι εγώ να ερμηνεύσω- υπάρχουν αυτές οι ατελείωτες προϋποθέσεις; Γιατί υπάρχει αυτός ο αποκλεισμός; Μήπως δεν θέλουμε τελικά να ανοίξουμε την αγορά; Μήπως δεν θέλουμε να βάλουμε χίλιους νέους επιχειρηματίες σε αυτή τη Ζώνη Καινοτομίας πχ;

Πραγματικά το λέω με πόνο καρδιάς γιατί προσπάθησε να υπάρξει μια τέτοια Ζώνη Καινοτομίας στη δικιά μου περιοχή, στο χώρο των Αφιδνών. Έγινε μία αναφορά προηγουμένως, λαθεμένη όμως, γιατί δεν το ήξερε καλά το θέμα ο ομιλητής. Υπήρξαν αντιδράσεις. Βγήκαν οι αριστεροί, οι οικολόγοι κ.λπ. -παρά τις χιλιάδες θέσεις εργασίας που θα δημιουργούνταν- και είπαν: «Θα κάνουμε μια Silicon Valley στην Αττική;»

Εγώ λέω να μην την κάνουμε πουθενά, να κοιταζόμαστε και να διορίζει ο ένας τον άλλον ως δημοσίους υπαλλήλους. Εκεί στην περιοχή μου όλοι στην ΕΥΔΑΠ ήθελαν να μπουν και περίμεναν πότε θα κάνει προκήρυξη η ΕΥΔΑΠ. Μα, κάτι άλλο; Όχι! Μόλις άνοιξε αυτή η συζήτηση, βγήκαν κάποιοι να ξιφουλκήσουν για την προστασία του περιβάλλοντος, ενώ η βίλλα είναι πάνω στη βίλλα, το κάψιμο πάνω στο κάψιμο. Μετά κάποιους τους «έκαψε» ο πόνος για την «Silicon Valley» των Αφιδνών!

Εδώ, στη Θεσσαλονίκη, είναι μια αντίστοιχη περίπτωση. Γι’ αυτό σας λέω λειτουργήστε το. Υπάρχουν ζητήματα. Μπήκαν ζητήματα, τα έβαλε και ο κ. Πανούσης προηγουμένως ως Εισηγητής, με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Δεν είναι πολύ μεγάλη επιτυχία ότι τις σαράντα επτά υπογραφές τις κάναμε τριάντα. Καλό είναι, αλλά αυτό ισούται με μηδέν. Καμία υπογραφή –που λέει ο λόγος- δεν χρειάζεται. Κάνεις έναν έλεγχο και τελείωσε. Όχι γραφειοκρατία, όχι αυτή η παρακώλυση, όχι να δικαιολογούμε τη θέση μας, ο Υπουργός να δικαιολογεί τη θέση του, ο Διοικητής του Οργανισμού να δικαιολογεί τη θέση του, ο κάθε μανδαρίνος του κράτους να δικαιολογεί τη θέση του, εις βάρος μας, εις βάρος του λαού και εις βάρος της χώρας σε τελική ανάλυση.

Επίσης, είμαστε θετικοί για την τροπολογία για τη Λάρισα. Παρακαλώ, όμως, κοιτάξτε πώς μπορεί να λειτουργήσει γιατί σε αντίστοιχες περιπτώσεις που έγιναν πέρυσι στην Αθήνα, ακόμα οι άνθρωποι –ενώ έχουν πάρει από το Δήμο Αθήνας πιστοποιητικό καταστροφών- περιμένουν ποιος και πώς θα τους πληρώσει. Πρέπει να προχωρήσει αυτή η τροπολογία γιατί είναι δίκαιο το αίτημα για το θέμα της Λάρισας, αλλά προσέξτε να έχει αποτέλεσμα και ουσία και να μην φτιάχνουμε αυτές τις ρυθμίσεις στα χαρτιά μόνο.

Κατά τα άλλα, ενώ θα είμαστε θετικοί επί της αρχής για το νομοσχέδιο, ωστόσο θα υπάρξουν επιμέρους παρατηρήσεις.

Ευχαριστώ.